Od kilku dni zastanawiam się, czy mam coś jeszcze do powiedzenia w temacie uchodźstwa. Czy jest jeszcze historia, którą mogłabym się podzielić? Czy jeszcze kogoś chciałabym Wam przedstawić? Jest jeszcze kilka takich osób. Zresztą ciągle poznaję kolejne kobiety i kolejnych mężczyzn z doświadczeniem migracji, o których powinniście usłyszeć. Ale dzisiaj może o kimś innym. O mnie.
Trump zorganizował kolację ramadanową i… nie zaprosił na nią przedstawicieli amerykańskich społeczności muzułmańskich. Przy ramadanowym stole z prezydentem USA zasiadł tylko jeden amerykański muzułmanin – imam armii USA.
Naszą rozmowę przerwał komunikat o rozpoczęciu boardingu. Saudyjczyk wyjął pospiesznie długopis ze sportowego plecaka, napisał parę słów na stronie tytułowej i wręczył mi książkę. Tak stałam się dumnym posiadaczem mojego pierwszego i jedynego w życiu egzemplarza powieści Danielle Steel. W dodatku po arabsku. Ale to nie był koniec tej historii.
Obejrzyjcie jedną z najbardziej poruszających kampanii na rzecz dzieci dotkniętych wojną, jakie widziałam.
„Co zatem próbuje pan zrobić, panie Trump? Chce pan, żebyśmy żyli w jeszcze większym bólu? Jakby siedem lat przesiedlenia, głodu, złych warunków życia, niepewności, krwi i utraty ukochanych nie wystarczyło?” – pisze syryjska matka w liście do prezydenta USA.
„Moje teksty nie zmienią proporcji walczących sił ani nie zatrzymają bomb i samolotów” – Sandra, pracownica organizacji humanitarnej na co dzień mieszkająca z rodziną w Damaszku, nie ma złudzeń co do swojego projektu. Co zatem może zmienić pisanie o wojnie? Może stać się terapią.
Jako kobieta na Bliskim Wschodzie nie uciekam przed mężczyznami i nie oburzam się, gdy zamiast podać mi rękę, kładą ją na piersi i pochylają głowę. Ale gdy tylko mam możliwość, świadomie dokonuję wyboru z kim chcę rozmawiać. Wybór zawsze pada na kobiety.
