Jesteśmy wstrząśnięci tym, co wydarzyło się w niedzielę. Jak wielu naszych znajomych, chcielibyśmy konkretnie przeciwstawić się ekstremizmowi. Istnieje wiele sposobów, by to zrobić – nie tylko słowami wsparcia bądź modlitwą.
Chcesz wiedzieć o czym myśli bezdomny żołnierz? Chętnie opowie, nie trzeba nawet pytać. Myśli o zimie i o tym, że niebawem ławka, na której śpi zamarznie. Jeśli on na tej ławce zostanie, to zamarznie razem z nią.
„Chcemy zaprosić Pana do refleksji nad tonem Pana wystąpień i wzięcia większej odpowiedzialności za to, jak Pan podróżuje i jak o swoich podróżach opowiada. Wszyscy możemy na tym zyskać. Niech Pan zauważy – przecież ten szacunek, o którym piszemy, tylko poszerzyłby grono Pana publiczności o osoby, którym, jak nam, bardzo go w Pana wypowiedziach brakuje”.
Po lekturze jednego z moich tekstów przyjaciel i stały czytelnik Islamisty powiedział: “Że ty po wysłuchaniu tych wszystkich historii uchodźców nie chodzisz do psychologa, to jest cud”. Czasem po ciężkim wywiadzie, wyjeździe, spotkaniu, odpowiadam mu w myślach: stary, to nie cud, tylko błąd.
Od kilku dni zastanawiam się, czy mam coś jeszcze do powiedzenia w temacie uchodźstwa. Czy jest jeszcze historia, którą mogłabym się podzielić? Czy jeszcze kogoś chciałabym Wam przedstawić? Jest jeszcze kilka takich osób. Zresztą ciągle poznaję kolejne kobiety i kolejnych mężczyzn z doświadczeniem migracji, o których powinniście usłyszeć. Ale dzisiaj może o kimś innym. O mnie.
Trump zorganizował kolację ramadanową i… nie zaprosił na nią przedstawicieli amerykańskich społeczności muzułmańskich. Przy ramadanowym stole z prezydentem USA zasiadł tylko jeden amerykański muzułmanin – imam armii USA.
Naszą rozmowę przerwał komunikat o rozpoczęciu boardingu. Saudyjczyk wyjął pospiesznie długopis ze sportowego plecaka, napisał parę słów na stronie tytułowej i wręczył mi książkę. Tak stałam się dumnym posiadaczem mojego pierwszego i jedynego w życiu egzemplarza powieści Danielle Steel. W dodatku po arabsku. Ale to nie był koniec tej historii.
